Elke winter kijk ik uit naar het voorjaar en elk jaar opnieuw denk ik ‘nu gaat het lukken‘. Mijn eerste stage was juist voor de eindejaarsfeestdagen samen met de piste ladies in Mojacar, waar we in ideale weersomstandigheden trainden. De sfeer was er super, met Moreno De Pauw als ideale sfeermaker. We hebben veel gelachen en dat maakte de zware en lange trainingen eens zo leuk.
In februari volgde eindelijk onze eerste ploegstage. Ideaal om aan de groepssfeer te werken en ons klaar te stomen voor het voorjaar. Onze verzorgers Thierry en Wesley zorgden ervoor dat we niks te kort kwamen en na een zware training was het altijd leuk om de beentjes laten los te maken. Na vier stages en een lastige oefenkoers bij de jongens juniores, waar ik top 10 reed, was ik er klaar voor.
De eerste echte doelstelling voor mij was de wedstrijd in Tielt-Winge. Van in de start werd er direct gekoerst en dat ging gepaard met het nodige positioneringswerk. Stress en wringen zijn typisch aan het voorjaar en dat is helaas niet echt mijn ding. Kwam er nog bij dat ik een slechte dag had en zo zat mijn koers er al snel op; dat was toch een teleurstelling. Daarna ging het richting Italië, waar ik voor het eerst deelnam aan de Strade Bianche. Het koersen over onverharde witte zandwegen is echt heroïsch. Het was een supermooie ervaring.
De week nadien volgde mijn eerste overwinning in de kermiskoers van Oostduinkerke, maar het goede gevoel bleef weg.
Eindelijk vertrokken we midden april richting Spanje voor Durango Durango, meteen gevolgd door de 5-daagse etappekoers Bira. Hier kon ik mijn hartje ophalen: brede wegen en klimmen. En vooral: niet te veel wringen. Ik werkte hard voor de ploeg en won er de trui van de Metas Volantes (tussensprintklassement). Zo bij al die toppers op het podium mogen staan met deze mooie blauwe trui was echt super. Ik voelde dat ik deze koersdagen nodig had om met een goede conditie de laatste wedstrijden van het voorjaar af te werken.
Een paar dagen na Bira stond de Waalse Pijl op de kalender, één van mijn lievelingskoersen. Ik had goede benen en met de ploeg werkten we goed samen om onze kopvrouw Claudia Lichtenberg op het juiste moment vooraan af te zetten.
Gracia Orlová was mijn laatste koers van het voorjaar. Die wedstrijd reed ik met de Belgische nationale ploeg. Ik had nog meer stress dan anders omdat ik me hier echt wilde tonen. Met 3 top 10-plaatsen, waarvan 1 podiumplaats, en een 7e stek in het algemeen klassement ben ik heel tevreden. Nu kan ik des te meer genieten van een paar dagen rust om zo verder te bouwen naar mijn favoriete deel van het seizoen, want met het voorjaar blijf ik toch een haat-liefdeverhouding hebben.
Fotomateriaal: Anisha Vekemans.